پایگاه خبری تحلیلی فولاد
(ایفنا)- سخنرانی منتسب به آقای دکتر فرشاد
مومنی در مجمع فعالان اقتصادی در گروه هیت رئیسه کمیته پست سندیکای
صنعت برق ایران نوشته اند. خلاصه برداشتی از ان متن ها به شرح ذیل برای علاقمندان به توسعه پایدار
نوشتم.
پیشنهاد دارم که متخصصین توسعه پایدار
عضو گروه توسعه پایدار تعریف با مشخصات معین با معیار های استاندارد معتبر بین
المللی برای توسعه پایدار ایران 1405 تعریف
کنند. ما هم در نقش سربازان برای پیاده سازی
آن برنامه مشارکت خدمت داشته باشیم.
ان شائ الله
خلاصه برداشت از سخنرانی آقای دکتر
فرشاد مومنی:
1-از 1342 تا 1351 رشد متوسط اقتصادی در ایران 11 و 2 دهم درصد بوده است. الان
برای تقریبا تمام حکومت‌گران ما، رشد بالای 6 درصد یک معجزه جلوه می‌کند. در دوره
1352 تا 1356 رشد اقتصادی 15 درصد بوده اما سال 57 رژیم پهلوی سقوط کرد.
2-برنامه چهارم توسعه بعد از انقلاب ، در آن سند روی این مسئله تفاهم کرده
بودند که برای دستیابی به رشد متوسط هشت درصدی در طی آن برنامه، به طور متوسط سالانه
16 و نیم میلیارد دلار نفتی کفایت می‌کند.
10 سال بعد، در 1394 دوباره در سیاست‌های کلی برنامه ششم، گفتند رشد متوسط
باید هشت درصد باشد، سخنگوی گرامی دولت که رئیس سازمان برنامه و بودجه نیز هستند،
آمدند و گفتند ما اعلام آمادگی می‌کنیم برای دستیابی به رشد هشت درصدی طی سال‌های برنامه
با یک شرط، آن هم اینکه به شرطی که سالانه 200 میلیارد دلار در اختیار ما قرار گیرد.
3-مسئله اساسی‌تر این است که در سال 1384 برآورد این بود که برای دسترسی به
رشد 8 درصدی ما سالی 16 و نیم میلیارد دلار نیاز داریم و آنچه الان سخنگوی دولت سالانه 200 میلیارد دلاراعلام کرده است.جزء خوشبینانه‌ترین برآوردهای سازمان برنامه
و بودجه است. ما باید از خودمان بپرسیم که در حیطه فرهنگ، سیاست و اجتماع در این ده
سال چه کرده‌ایم که برای دستیابی به هدف واحد، به بیش از دوازده برابر دلار نفتی نیاز
داریم؟
4-بیش از 99 درصد ایرانیان گرامی هرگز آن سند برنامه ششم را نخواهند خواند. اما من چون ساده‌لوحی
ساختار دارم با دقت این سند را خوانده‌ام.
5برای انجام آن چیزهایی که در سند برنامه آمده است، برای یک دوره 5 ساله حداقل
2 هزار میلیارد دلار فقط ارز لازم است اما این سند هرگز در دستور کار قرار نمی‌گیرد تنها در مواجهه های حضوری به کار می‌آید تا بگویند
ما همه چیز را در این سند پیش بینی کرده‌ایم.
6-این 2 هزار میلیارد را اینگونه برآورد کرده‌ایم که هزار میلیاردش را سخنگوی
گرامی دولت قبول کرده و ما دیدیم هدف‌گذاری‌هایی که برایش منابع دیده شده است، تقریباً
یک سوم هدف‌گذاری‌هایی است که برایش منابعی دیده نشده است. بنابراین ما خیلی تخفیف
داده‌ایم که چنین مبلغی را برآورد کرده‌ایم که اگر همه چیز فراهم بود و جلو بردن کار
فقط منوط به دلار بود، کف منابع ارزی این مقدار است عزیزان در این سند می‌خواهند در
یک دوره 5 ساله، 294 هدف کلی را محقق کنند. هرکس که با الفبای برنامه ریزی توسعه آشناست
می‌داند که اگر هدف کلی از 3 مورد بیشتر شد، اصلا هدفی وجود ندارد و کسی هم دنبال تحقق
آنها نیست.
7- تعداد654 راهبرد کلی هم در این سند وجود دارد و خداوند توفیق داده و از
این نظر امکانات این سند فوق‌العاده است! 1551 سیاست کلی هم برای این دوره پنج ساله
درنظر گرفته شده است
8-مسئله شکاف تاریخ است. ما الان هم به گذشت 365 روز، می‌گوییم یک سال، در
ربع پایانی قرن هجدهم هم به آن می‌گفتیم یک سال، اما ما یک مفهومی داریم به نام هزینه
فرصت زمان. برآوردها می‌گوید که از دست دادن هر یک سال زمان در شرایط کنونی به اندازه
بیش از 110 سال زمان از دست دادن در ربع پایانی قرن 18 است.
9-ما در این سند فرض کرده‌ایم که کل عالم متوقف است و زل زده است به اینکه
ما می‌خواهیم چه کولاک جدیدی بکنیم!
8-فرهنگستان علوم گزارشی را منتشر کرده که در آنجا می‌گوید در یک سال معین،
13 هزار مقاله isi به نام ایران ثبت کرده‌اند
که از آن میان چهار مورد به پتنت رسیده است. یعنی یک قدم به سمت کاربست جلو رفته است.
در تمام عالم کسی برای آن مقاله‌های انتشاریافته تره هم خورد نمی‌کند. کشوری که به
شدت تنگنای سرمایه انسانی دارد منابع خودش را خرج می‌کند و آدم‌هایش را مشغول می‌کند
که به بیگانگان سرویس بدهند،
9-در اقتصاد را هم با واردات کالای قابل تولید در کشور از خارج انجام می‌دهیم،
ما آدم‌هایمان را تربیت می‌کنیم و آن وقت همان فرصت‌ها را در اختیار کسانی قرار می‌دهیم
که آنها را استکبار جهانی می‌نامیم.
10-وقتی ما گستاخی شناخت وضع موجود را نداریم و قادر به شناسایی مولفه‌های
وضع مطلوب هم نیستیم. فهم نظری باکفایتی هم برای گذار در اختیارمان نیست، بنابراین
ماجرا، ماجرای روزمرگی می‌شود و ادا درآوردن.
.@esfahaneconomy