پایگاه خبری فولاد ایران- تا چند سال پیش، کاهش قیمت نفت در ایالات متحده معمولاً با استقبال زیادی روبه‌رو می‌شد. بنزین ارزان‌تر به معنای افزایش پول در دست مردم، کاهش هزینه‌های حمل‌ونقل برای کسب‌وکارها و رشد در صنایعی بود که نفت را به‌عنوان ماده اولیه استفاده می‌کردند.
اما در سال ۲۰۲۵، این نگاه ساده‌انگارانه دیگر واقعیت را منعکس نمی‌کند. معادله‌ی اقتصادی تغییر کرده، آن هم به‌طور چشم‌گیر.
از واردکننده خالص به صادرکننده خالص
در سال ۲۰۰۵، آمریکا روزانه حدود ۱۲.۵ میلیون بشکه نفت و محصولات نفتی وارد می‌کرد. در آن زمان، افت قیمت نفت معادل صرفه‌جویی زیاد در صورت‌حساب واردات بود، و منافع اقتصادی‌اش کاملاً روشن بود. اما در سال ۲۰۲۵، وضعیت کاملاً برعکس شده است.
به لطف رونق شیل (fracking)، آمریکا اکنون صادرکننده خالص حدود ۲.۳ میلیون بشکه نفت و محصولات پالایش‌شده در روز است. بنابراین وقتی قیمت نفت کاهش می‌یابد، آمریکا بیشتر از آنچه در واردات صرفه‌جویی کند، در صادرات ضرر می‌بیند.
این یعنی افت قیمت نفت، کسری تجاری آمریکا را بدتر می‌کند، مان مشکلی که سیاست‌گذاران با اعمال تعرفه‌ها سعی در رفعش دارند!
در سال ۲۰۲۰، قیمت نفت به‌شدت سقوط کرد—و حتی برای مدتی منفی شد. اما دلیلش رونق اقتصادی نبود؛ بلکه همه‌گیری کرونا و تعطیلی اقتصاد جهانی بود. آن سقوط قیمت، هشداری از یک درد عمیق اقتصادی بود.
حالا در ۲۰۲۵، قیمت نفت دوباره در حال کاهش است، نه به‌خاطر وفور انرژی ارزان، بلکه به‌خاطر نگرانی بازارها از ورود به رکود. این بار نیز کاهش قیمت نفت، نشانه‌ای منفی است، نه خبری خوش.
به گزارش فولاد ایران، اگر شرایط اقتصادی بدتر شود، سرمایه‌گذاری‌ها در زیرساخت‌های انرژی و تولید جدید کاهش می‌یابد. همان کسانی که شعار "حفاری کن، حفاری کن" (drill, baby, drill) سر می‌دهند، ممکن است به‌زودی ببینند که دکل‌ها متوقف می‌شوند، هزینه‌های سرمایه‌ای کاهش می‌یابد و مشاغل حذف می‌شوند.
دنیای انرژی تغییر کرده و جایگاه آمریکا هم همین‌طور. کاهش قیمت نفت هنوز ممکن است در پمپ بنزین لبخند به لب بیاورد، اما به‌عنوان یک سیگنال اقتصادی، می‌تواند زنگ خطری باشد که نادیده گرفتنش، به ضرر ما تمام شود.
منبع: Oilprice