پایگاه خبری فولاد ایران- در سال‌های اخیر، یکی از شعارهای محوری دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین ایالات متحده آمریکا، بازگرداندن مشاغل تولیدی به خاک آمریکا بود. او بارها اعلام کرد که صنایع تولیدی ستون فقرات اقتصاد آمریکا هستند و باید از برون‌سپاری (outsourcing) و انتقال خطوط تولید به کشورهای دیگر جلوگیری شود. اما پرسش اصلی اینجاست: آیا این سیاست‌ها واقعاً به ایجاد فرصت‌های شغلی بیشتر در ایالات متحده منجر شده یا خواهند شد؟
طبق گزارش نیوزویک، ترامپ در دوران ریاست‌جمهوری خود مجموعه‌ای از سیاست‌های اقتصادی را در حمایت از صنایع داخلی اجرا کرد. مهم‌ترین آن‌ها عبارت بودند از:
• افزایش تعرفه واردات کالاهای صنعتی از کشورهایی مانند چین و مکزیک
• کاهش مالیات برای شرکت‌ها و کارخانه‌ها با هدف افزایش سرمایه‌گذاری
• تشویق شرکت‌های بزرگ آمریکایی مانند اپل و فورد به بازگرداندن خطوط تولید به خاک آمریکا
• خروج از برخی توافق‌نامه‌های تجاری بین‌المللی مانند توافق‌نامه شراکت ترانس-پاسیفیک (TPP)
این اقدامات در ظاهر می‌توانند به تقویت صنایع داخلی منجر شوند، اما در عمل، نتایج پیچیده‌تری داشته‌اند.
در کوتاه‌مدت، برخی از کارخانه‌ها به بازگشت به آمریکا ترغیب شدند و این موضوع منجر به ایجاد تعداد محدودی فرصت شغلی شد. اما باید توجه داشت که تولید مدرن امروزی به شدت اتوماسیون شده است. بسیاری از خطوط تولیدی که بازگشته‌اند، به روبات‌ها و فناوری‌های پیشرفته وابسته‌اند و نه نیروی انسانی گسترده.
از سوی دیگر، افزایش تعرفه‌ها باعث افزایش قیمت مواد اولیه وارداتی شد که فشار مالی بیشتری را بر دوش تولیدکنندگان داخلی گذاشت. این امر در برخی موارد باعث کاهش قدرت رقابت شرکت‌های آمریکایی در بازارهای جهانی شد.
یکی از عوامل کلیدی در کاهش مشاغل تولیدی در آمریکا، نه صرفاً انتقال تولید به خارج، بلکه پیشرفت فناوری و اتوماسیون است. ماشین‌آلات هوشمند و روبات‌ها بسیاری از کارهای یدی و تکراری را جایگزین کرده‌اند. بنابراین، حتی اگر کارخانه‌ای به آمریکا بازگردد، لزوماً به معنی استخدام نیروی انسانی زیاد نخواهد بود.
تلاش‌های ترامپ برای احیای صنایع تولیدی آمریکایی به عنوان بخشی از شعار «اول آمریکا» (America First)، تأثیراتی محدود بر اشتغال‌زایی مستقیم داشته‌اند. اگرچه این سیاست‌ها از نظر نمادین و سیاسی مهم بودند، اما در عمل نتوانستند روند بلندمدت کاهش مشاغل صنعتی را متوقف کنند.
برای ایجاد فرصت‌های شغلی پایدار، تمرکز باید بر توسعه مهارت‌های جدید، سرمایه‌گذاری در فناوری‌های نوین، و حمایت از صنایع خدماتی و دانش‌بنیان باشد. رونق تولید، هرچند مهم، دیگر تنها پاسخ به معضل اشتغال در قرن ۲۱ نیست.
منبع: Newsweek