پایگاه خبری فولاد ایران - تقریباً همه کشورهای جهان امروز با پدیده‌ای مشترک روبه‌رو هستند: کاهش نرخ باروری. نگرانی اصلی این است که جمعیت سالخورده از شمار افراد در سن کار فراتر برود و تعادل اقتصادی و اجتماعی به هم بخورد.
طبق گزارش نیوزویک، در ایالات متحده، دفتر بودجه کنگره پیش‌بینی کرده که نرخ باروری طی سه دهه آینده به طور میانگین ۱.۶ فرزند برای هر زن خواهد بود؛ بسیار پایین‌تر از نرخ جایگزینی جمعیت یعنی ۲.۱ فرزند. دولت ترامپ حتی طرح‌هایی مانند «پاداش بچه‌دار شدن» ۵ هزار دلاری و رایگان شدن زایمان برای خانواده‌های بیمه‌شده خصوصی را بررسی کرده است.
خبر خوب پشت این روند
کارشناسان می‌گویند کاهش نرخ تولد تنها خبر بد نیست.
• کاهش بارداری‌های ناخواسته: بیشترین افت تولدها در میان نوجوانان و زنان زیر ۲۰ سال بوده است. این تغییر به معنای فرصت بیشتر برای تحصیل، شغل و انتخاب شریک مناسب است.
• افزایش استفاده از روش‌های پیشگیری مؤثر: از جمله IUD که به زنان و خانواده‌ها امکان می‌دهد زمان و تعداد فرزندان‌شان را بهتر برنامه‌ریزی کنند.
• قدرت انتخاب بیشتر برای زنان: تغییرات فرهنگی و آموزشی باعث شده بسیاری از زنان دیرتر و آگاهانه‌تر بچه‌دار شوند.
بر اساس داده‌های سازمان ملل، تولدهای نوجوانان در آمریکا از ۵۹۹ هزار مورد در ۱۹۷۵ به حدود ۱۳۶ هزار مورد در ۲۰۲۴ کاهش یافته است. در نظرسنجی صندوق جمعیت سازمان ملل (UNFPA) در سال جاری، یک‌پنجم بزرگسالان سن باروری اعلام کردند به تعداد فرزندان دلخواه خود نرسیده‌اند؛ دلایل اصلی شامل مشکلات مالی، نگرانی از آینده، تغییرات اقلیمی، جنگ‌ها و پاندمی‌ها بوده است.
کشورها در پی سیاست‌های حمایتی مانند مرخصی طولانی والدین و مهدکودک‌های یارانه‌ای هستند. با وجود این، تجربه کشورهایی مانند نروژ نشان داده این سیاست‌ها هم تضمینی برای افزایش چشمگیر تولدها نیست؛ چرا که نرخ باروری نروژ از ۱.۹۸ در ۲۰۰۹ به ۱.۴۴ در ۲۰۲۴ کاهش یافته است.
برخی دموگراف‌ها معتقدند مهاجرت می‌تواند بخشی از راه‌حل باشد. نمونه بارز آن اسپانیا است که پس از یک دهه کاهش، در ۲۰۲۴ شاهد افزایش خفیف تولدها شد؛ بخشی به دلیل حضور مادران مهاجر که بیش از ۳۰ درصد تولدها را شامل شدند. نخست‌وزیر اسپانیا، پدرو سانچز، در پارلمان گفت: «اسپانیا باید میان باز بودن و شکوفایی یا بسته بودن و فقر یکی را انتخاب کند».
کارشناسان تأکید می‌کنند بحران باروری را نمی‌توان تنها با فشار بر خانواده‌ها حل کرد. به جای تمرکز صرف بر «یک عدد»، باید به ترجیحات واقعی خانواده‌ها توجه شود: کمک به کسانی که خواهان فرزند بیشترند، فراهم‌کردن امکان انتخاب آزادانه برای زنان، کاهش موانع اقتصادی، و در عین حال بازاندیشی در سیاست‌های مهاجرتی.
به گفته استاد دانشگاه هاروارد، مارگارت آن مک‌کانل: «هر زمانی که افراد بتوانند انتخاب‌های باروری متناسب با زندگی خود داشته باشند، این یک موفقیت اجتماعی است؛ چه انتخاب‌شان داشتن فرزند کمتر باشد، چه بیشتر».
منبع: Newsweek