پایگاه خبری فولاد ایران- شهرهایی مانند لندن، نیویورک و هنگ‌کنگ که پیش‌تر نماد جهانی‌شدن و تنوع فرهنگی بوده‌اند. امروز الگوی متفاوتی در چین شکل گرفته است. شهرهای بسیار بزرگ مانند پکن، شانگهای، چنگدو یا شنژن که ارتباطات اقتصادی تحسین‌برانگیزی با جهان دارند، اما با مهاجران خارجی بسیار محدود (مثلاً فقط ۰.۳٪ جمعیت پکن).
طبق مقاله منتشرشده در روزنامه فایننشال تایمز، چین با هدف تکیه بیشتر بر بازار داخلی در کنار تجارت خارجی، الگوی اقتصادی جدیدی پیش می‌برد. این سیاست به شکلی خودکار به اقتصاد شهرهایش جهت‌گیری داخلی داده و ماهیت «درون‌گرا» برای کل کشور رقم زده است.
شهرهای بزرگ چین زیرساخت‌های فناوری و نوآوری گسترده‌ای دارند؛ اما بررسی‌ها نشان می‌دهد اکوسیستم آن‌ها عمدتاً شامل شهروندان داخلی است و محیط متنوع مهاجران، رنگ و بویی که پیش‌تر به معنای شهر جهانی بود، ندارد. چارچوب پیشین شهر جهانی، مبتنی بر تنوع فرهنگی، زبان‌های بین‌المللی و حضور قابل توجه مهاجران خارجی بود. اما چینی‌ها مسیر متفاوتی را بدرستی اجرا کرده‌اند:
• تمرکز بر بازار داخلی و جمعیت عظیم داخلی.
• تحکیم واحد زبانی و فرهنگی (ماندارین)، به‌گونه‌ای که فناوری دیجیتال و رسانه‌ها بیشتر به فضای داخلی چسبیده‌اند.
• رشد عظیم شهری و کلان‌شهرها که دارای جاذبه‌های اقتصادی برای مهاجران داخلی‌اند، اما در جذب شهروند یا سرمایه‌گذار خارجی محدودتر عمل می‌کنند.
به این ترتیب، الگوی جدیدی از شهر جهانی درمی‌آید که متصل اقتصادی به جهان است اما با تجربه فرهنگی و جمعیتی ملی.
بر اساس شاخص Global Financial Centres Index در مارس ۲۰۲۵، شانگهای در رتبه ۸ و شنژن در رتبه ۹ جهان قرار دارند. در حالی که لندن، نیویورک و هنگ‌کنگ همچنان رتبه‌های اول تا سوم را حفظ کرده‌اند. این وضعیت نشان می‌دهد چین توانسته به سرعت جایگاهی در راس مراکز مالی جهانی ایجاد کند، حتی اگر شکل این جایگاه متفاوت باشد.
ضمن این که هنگ‌کنگ با وجود تغییرات سیاسی و اجتماعی، به ویژه پس از قانون امنیت ملی، همچنان به‌عنوان یک مرکز مالی مهم شناخته می‌شود. در نیمه نخست ۲۰۲۵، این شهر با ۱۳.۹ میلیارد دلار عرضه اولیه و ثانویه، برترین بازار IPO محسوب شد، هرچند شرکت‌های چینی سهم عمده‌ای داشته‌اند. پکن، شانگهای، شنژن و چنگدو در حال تبدیل‌شدن به هاب‌های تکنولوژی، نوآوری و مصرف بزرگ هستند، اگرچه بدون جمعیت جهانی متنوع.
منبع: فایننشال تایمز